موت قبل از موت 

موت قبل از موت را آور ثمر              معرفت را برگزین گردی بشر

خالی از خود باش وز حق بَر شَوی    بر دلت تابد زِنور معنوی

تا دِلت مایل به هر شئی ای بوَد       مِیل هایت پرده ی ظلمت شود 

هر چه غیر حق تو بینی در جهان      بُت بود اندر دلت باشد نهان

لوحِ دل از جمله ی بت ها بشو         تا ببینی جلوه ی حق روبرو

گر تو بر گیری زِ دل زَنگار را               آیینه حق گردی و بینی  خدا 

شرط ها باشد ولیکن ای نیکو           راه شرع احمد است ای مردِ هُو

مغز گردد پرورش ازبهرِ پوست           پرورش داد هر که او مرد نیکوست

پوست اندر نقص آید ای پسر           عاقبت آن مغز گردد بی ثمر

گر تو می خواهی نمایی جمع زر      صندوقی باید زِ دزدانت حذر

فقه را باید بدانی مو به مو              در پسِ آن بایدت عشق نیکو

زین دو هر یک آیدَت در نقص و عیب  کرده بیرون دیو از راهت زِ در

راه شرع احمدی اجرا نما               تا که تو  توفیق یابی از خدا

از تو تدبیر آمد و از حق مدد             کار نیک از حق بعد از تو سر زند

نفس را در تربیت نیکو نما               فرض حق را هرکجایی کن ادا

تو چو خرمایی فرو از مسئله           گو چه سان واصل شدی ای بیهوده

این فریب و مکر شیطانی بود          صوفیان را این چنین ره طی شود 

فرض حق را واگذارد آن گدا             آن نجس خود را گهی خواند خدا

گر شود زایل تو را نفس و هوا         میشوی همچون خوری اندر ضیا

 لیک گر کم گردد مویی ز مال         عالمی برهم زنی تو زین مقال

 درد گر داری  دوا کن جستجو         تا شفا در پی درآید ای نیکو

 آدمی بِسرشته شد از ظلم و نور    لیک باشد اختیارش در امور

 ظاهری داری و باطن ای نیکو         ظاهر احمد عقل باطن ای عمو

 گرچه طَبعت می کشد سوی هوا   گیر از عقل و خِرد  تو ضیاء

 همچو تیران خویش را بنما درست   عدل و تقوا پیشه بنما از نخست

 هست هرشئ به میزان و حساب   نزد حق مضبوط باشد در کتاب

 راه اوسط برگزین اندر روش            نفس خود را نیک بنما پرورش

 گر تو را میل است سوی نور رو       ظلمت شب مَر تو را گیرد گرو

 کن نظر بین خفتگانِ راه را             از ستم گردد همه کارت هوا

 بوده‌اند پیش از من و تو بس قوی   خاک گردیدند، بودند آدمی

 یاد بنما از گروهِ قوم عاد                وَز ثمود و هم زِ فرعون عناد

 هر یکی بودی شه باطل و کوس     پس نیارزد این جهان قدر فُلوس

 تا توانی در جهان هوشیار باش      چون صدف گوهر بگیرد گوش باش

 ای علی از عالمی شو برکنار         تا خجل نائی تو در روز شمار 

 گر شوی غافل توی مردِ سلیم      دور گردی از خداوندِ رحیم

 ریشه ی خار و خس از دل کن بِدَر   تا نگردد چون چناری ریشه ور

 روز و شب اندر حسابِ نفس باش   اختیارت هست، قدرِ خودشناس 

 وقت باشد ای برادر قیمتی            پیشه کن ذکر خدا هر ساعتی

                                               دیوان شهید- صفحات 85و 86

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان