از جبهه

خداوندا دلی ده آتش افروز                  بِدان آتش بسوزم من شب و روز

زِ خود گم گشته گردم از تو پیدا            زِ عشق تو دلم گردیده شیدا

زبانم ذاکر و دل کرده غوغا                  به هر جا بنگرم باشی هویدا

زِ یادِ تو شود زنگارِ دل پاک                   بوَد مهرِ تو یا رب در دلِ خاک

زِ تو برپا بوَد افلاک و انجُم                   در این غم بین گشته ام گم

زِ فعل زشتم گر سوزی بوَد عدل          بدی هایم زِ فضلَت کن مبدّل

شدم غرق گنه زِ آلودگی ها               رهایی ده مرا از زشت و زیبا

شهادت گَر مرا باشد لیاقت                 شهادت را نصیبم کن تو یا رب 

زِ توفیق همچو می جویم خدایا            جوانان را نگهدار از بلاها 

مرا یاری نما گر زنده مانم                   مقدّرهای تو هرگز ندانم

خداوندا جوانان را بشو یار                   که باشند دین احمد را نگه دار 

اگر چه عهد هایت را شکستم             وَز این آلودگی ها گیر دستم 

زبانم لال گردد گَر بپرسی                   به روزِ عدل، تو از بازپرسی 

در آن هنگام گَر دستم نگیری              کجا رو آورم وَز ناامیدی 

فقیر و عاجز عظمِ ضعیفم                   رهایم کن وَز این کارِ کثیفم 

تو پیروزی به اسلام عطا کن               تو حاجات مسلمانان روا کن 

                                                     دیوان شهید-صفحه 342 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                    مناجات

یا رب همه ذرات به ذکرت مشغول             از لطف و کرَم عبادتم کن تو قبول

یا رب به رسول و به علی و آلش               این نفسِ مرا مَسوز اندر آتش

یا رب به جلال و به عظیمیت قسم            یا رب به کریمی و رحیمیت قسم

دیگر به شَهِ توس و غریبش قسم             خواهم به دو جهان برَهانیم زِ غم

عِلم و عمَلَم عطا نمایی زِ کَرَم                 خود جمله گواهی که محتاج منم

محتاج منم  مسبب کار تویی                   محتاج منم غَنی بالذّات تویی

محتاج منم قاضی حاجات تویی                محتاج منم به مُلکِ خود شاه تویی

محتاج منم به چاره ساز آمده ام               با دستِ تهی و با نیاز آمده ام

یا رب زِ کرَم مرا به من وا مَگذار                 از لطف نظر نما به سویِ منِ زار

یا رب تو مکُن به عدل با من رفتار              هر چند نموده‌ام زِ حکم تو فرار

یا رب به کرَم زِ لغزشم دست بگیر            کردم گنَهی زِ لطف عذرم بپذیر

یا رب زِ غرور و کِبر ما را برَهان                  یا رب به کرَم به کعبه ات باز رسان

یا رب زِ سرِ لطف مکن مُشتم باز              اندر دو جهان مرا به سوی تو نیاز    

یا رب زِ کرَم از گنهِ من بگذر                     بیهوده مرا عُمر تلف گشت و هدَر

یا رب چو گناهم شده بسیار عظیم           بِنما تو مرا عفو وزان لطفِ عمیم

یا رب شده ام زِ خواهش خود گمراه          گشتم چو پشیمان تو مرا راه نَما

یا رب تو زِ فقر، هم پریشانی من              آگاهی، نیست بر تو محتاج سخن

نومید اگر زِ درگهِ خود رانی                      جز تو نبوَد امید من ای یاری

یا رب تو عذاب و قبر از من کن دور            از غیظ نما دو چشمِ شیطان را کور

یا رب بر من انیسِ نیکی بفرست             در قبر مرا رفیقِ نیکی بفرست

یا رب بچِشان لذّت طاعت بر من              سودی ندهد مرا چو اولاد و غَنَم

یا رب اگرَم هزار سالم سوزی                  از تو نشوَد قطع امیدم روزی

یا رب زِ خطا و جهل نسیان کردم              لیک از کرَمت این همه عصیان کردم

یا رب چو گناهم شده از کوه فزون            عفوِ تو بوَد زِ گناهم افزون

یا رب زِ شفاعتِ پیغمبر محروم                منما که تو بینی که منم خوار و زبون

یا رب زِ نَقَم ریشه ی دشمن بر کن          یا رب زِ غضَب به خاک و خونش افکن 

یا رب تو نما زبانِ دشمن اَلکن                 یا رب بنما تو کارهایش دَرهَم

یا رب زِ کرَم دشمنِ من شاد مکن            کردم چو گنَه از گنهَم یاد مکن

یا رب چو بوَد تمامِ کارم ناقص                  کن معرفتی عطا که گَردم خالص

یا رب تو زِ ترس و غصّه آزادم کن              یا رب زِ بلاء و بند آزادم کن

یا رب بچِشان لذّت طاعت بر من              کُن در رهِ مستقیم، دینم محکم

یا رب چو تویی به ذاتِ خود فَرد و صمَد      افتاده منَم در دو جهان کن تو مَدد

یارب چو تویی به هر دَمی بهرِ عطا           یا رب تو نصیبِ من نما خوف و رجا

یا رب چو تویی دلیلِ راهم همه جا           جز تو نبوَد مرا نگهبان و پناه

یا رب تو به صبر و شُکر وادارم کن            محبوب تویی زِ حبِّ خود شادم کن

یا رب اگرَم زِ درگهِ خود رانی                    افتم به ضلالت و به سرگردانی

یا رب کِشَد عاشقت شب بیداری            دائم به دعا نمودن و در زاری

یا رب چو به غافلی به شب در خوابم        لیک از کرَمت چشمِ امیدی دارم

یا رب قسَمت دهَم به اسم اعظم            یا رب قسَمت دهَم به جنّات و نعَم

دیگر به جلالَت و عَظیمیت قسَم              زان پس به رَدای کبریائیت قسَم 

هم ذات و صفات بی زوالیت قسَم           هم سلطنت و به پادشاهیت قسَم

دیگر قسَمت دهَم به حق احمد              دیگر قسَمت دهَم به ذاتِ سرمَد

هم آدم و هم شیث دیگر نوح نبی           دیگر به خلیل و موسی و عیسای نبی

دیگر به زکریا و زِ بعدش یحیی                 داوود و زبور و آصفِ برخیا

هم یوسف و یعقوب و دیگر ایّوب              ادریس و دیگر لوط و سلیمان نبی

دیگر قسَمت دهَم به حق جبرئیل            هم قابض ارواحِ تو، آن عزرائیل

دیگر قسَمت به حاجیان کعبه                 بُگذر زِ گناهِ شیعه از لطف، همه

دیگر به علی و آل زهرای بتول                اعمالِ مرا زِ لطف بنما تو قبول

از لطف نما به نیک مردان نظری              دیگر بنما به زشت کاران کرَمی

دیگر بنما مرا به ذکرت گویا                     در هر نفَسی چون عاشقان در هر جا

دیگر بنما تو والدینم رحمت                     هر جا که روم منتظرم از کرَمَت 

کردم چو دعا منتظرم یا رَبّاه                    تا در پی آن مَلَک کنَد آمنّا

                                                       دیوان شهید-صفحات 167، 168 و 169

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                          دعا (3)

نیستی پنهان زِ ماها ای کریم                  ما همه پنهان تو پیدا ای رحیم  

از رگِ گردن زِ ما اَقرب تویی                     آنچه پیداست پیداتر تویی

بس که پیدایی زِ ما هستی نهان              تاب نارد دیده از خور در جهان

کی توانیم دید ما روی تو را                      این بوَد هیهات اندر مدَّعا

عکس بر عکاس کِی کرده جدَل                من زِ کار زشتِ خود باشم خجل

گَر برافتد پرده گردد آشکار                       عالم و امکان نمانَد برقرار

شد گناهم باعثِ غفران و جُود                 که مرا از کِبر می آرَد فرود

من نکردم طاعتی هرگز نیکو                    پیشِ تو یا رَب ندارم آبرو  

موی خود کردم به راه تو سفید                 لیک از بادِ گُنه پُشتم خمید  

کن ظهورِ مهدویت آشکار                         تا بگیرد او زِهر ظالم دَمار

نفس و شیطان هر دو عقلم را ربود            من ندارم جز تو امیدی وَدود

نورِ ایمان دِه به گوش و چشم و دل            ای خدا منما مرا هرگز خَجل

نعمتِ جاویدِ اُخرایَم بده                           تا شوم آسوده زین ماتَمکده

بذل و بخشش کن نصیبم ای کریم             صله ی ارحام توفیق ای رحیم

علم و حکمت را نما بر من عطا                 مَحرمِ رازم نما ای کبریا

تاجِ عزَّت بر سرَم نِه از کرَم                       رحم و انصافی بنِه اندر دلم

خواب غفلت از سرِ من دور کن                  با شهیدانم خدا محشور کن

صدق و تقوا را نَما تو پیشه ام                   راست بنما ای خدا اندیشه‌ام

دشمنان دین نما خوار و ذلیل                     مومنان را دِه نجات همچون خلیل  

غافلی و بُخل و کین و هم حسَد                از دلم بیرون نَما ای معتمد

ای خداوندِ کریمِ ذوالجلال                         معرفت بخشا رسانم بر کمال

هم زِ شیطان و زِ نَفسَم دِه رها                  معترف باشم خود از بارِ گناه

عشق خود یا رَب نصیب من نما                  تو رهایی ده مرا از هر بلا

کن تو لطفی ای خدا بر حالِ من                 سجده و شُکرت نمایم دَم به دم

قاصِرم در شکر تو ای ذوالکرَم                     از گنه باشم پشیمان و ندَم

مرغ و ماهی جمله اندر ذکرِ تو                   من شدم غافل چرا از فکر تو

هستی از احوال من یا رب گواه                  تو مرا اصلاح کن ای پادشاه

گریه ی شوقی نما بر من نصیب                 بهر طاعت دِه به من صبر و شکیب

زشتی فعلم نما یا رَب صلاح                      وقتِ مردن تو نما بر من ندا  

خانه و مال و به اَهلم ایمنی                      برکتی در مال و اولاد ای غَنی

کن زِ شیطان و سلاطینَم رها                     تا نگردد طاعتم جمله هوا

تیغِ جباران زِ رویَم کُند کُن                          فتنه ها را از سرِ من دور کن

مَکر مکّاران زِ من بنما کفاف                       خار و خس را در رهَم بنما تو صاف

شرِّ حاسد از سرِ من دور کن                     دیده ام از گریه ها پر نور کن

هر که بر من از عداوت رو کُنَد                    تو سزایش دِه که هستی معتمد

روی آرامش مرا بنما نصیب                        تا نگردد احتیاجم بر طبیب  

یا رب تو به درگه خویش مشغولم کن           از لطف و کرَم مرا مران قبولم کن

من زِ کار زشت خود وِیلان شدم                  چون زِ نَفسِ شوم خود حیران شدم

در رهِ طاعت بده صبر و ثبات                       هر دَم همّت هم بِدان ذات و صفات

من که شکر تو یکی از صد هزار                  نی توانم، خویش شُکرِ خود گذار  

هست امیدم به هنگام مَمات                     هم به حشر و نَشر و دیگر از صراط

تو به فریادم برَس ای دادرس                      که ندارم غیرِ تو فریادرس  

جانِ من از عشق خود منما جدا                  پرده ای از عشقِ خود بر من نما

قابضِ ارواح منما واسطه                            زین میان کس را نباشد واسطه

کن خطاب اِرجعی بر من نصیب                   تو مکن محتاجم از بهرِ طبیب

حقِّ ذات پاکِ مصطفی                             حقِّ آن نورِ علیِ مرتضی

حقِّ نورِ ذاتِ پاک فاطمه                           حقِّ اولادانِ وی در رابطه

حقِّ نام قل هو الله احد                            حقِّ ستاریت ای فردِ صمَد

حقِّ نام کبریائیت ای عظیم                       حقِّ جبروت و جودَت ای کریم

حقِّ آن نامی که باشد ذوالجلال                 حقِّ آن نامی که عالَم در کمال

حقِّ آن نامی که بنوشتی یوش                  حق لوح و هم قلم و کرسی و فرش

حقِّ پاکانِ شهید کربلا                              بی گناهانی که باشند در بلا

حقِّ شب خیزان تو اندر سحَر                     حقِّ زن هایی که باشند مویه گَر

حقِّ قرآن، حق نامِ کبریا                            حقِّ مردانی که باشند بی ریا

حقِّ نوح و موسی و عیسی به راز              حقِّ مشتاقانِ در سوز و گداز

حقِّ آن نامی که خوانند حاجیان                 حقِّ اعمالِ نیکوی صالحان

حقِّ آن نامی که برپا شد سما                   حقِّ جمله انبیاء و اولیا

حجِّ مقصودت نما بر من نصیب                    در رَهِ طاعت بده صبر و شکیب

با دلِ بشکسته و بار گناه                          آمدم بر درگه ات ای پادشاه

ارمغان، جز گریه من ناورده ام                     مهرِ تو یا رَب به دل پرورده ام

ختم بنمایم زِ صلواتِ نبی                          جانشین احمد و آل علی

تو زِ قُربِ خویش محرومم مکن                    کور و کر در حَشر محشورم مکن

حبِّ دنیا از دلم بیرون نما                           والدینم را نما از من رضا

والدینم را بیامرز و ببخش                           روزِ حشرم را نَما بی غَل و غش

                                                          دیوان شهید- صفحات 175، 176، 177 و 178

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                          دعا (2)

گر مقصر باشم اندر بندگی        غفلت و نسیان بوَد در زندگی

عذرِ تقصیرات من را درپذیر         کن زِ نیکانم خدا، یا دست گیر

نور ایمان و یقینم دِه زِ خویش     تا نیارم غیرِ عجز و ناله پیش

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        تا که باشم پِیروِ خوف و رجا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که کُنَد محبوس باران از سما

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که نگردد طاعت ما بر هوا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        تا که غافل ما نگردیم از دعا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        می کند نازل بَلا را از سما

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که دهد تغییر نعمت بهرِ ما

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که کُنَد رسوایمان یومِ جزا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        می شود باعث زِ موقوفِ دعا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        رانده گردانند از حیاتِ علا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        اشتیاق طاعتَت ندهد به ما

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که شود سدِّ رَه اندر جودها

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که کُنَد نومید ما را از عطا

تو ببخشا آن گناهی را زِ ما        که کُنَد از حبِّ تو ما را جدا

پرورش دادی زِ نعمت ها مرا       کرده ای بَر من بسی اکرام ها

ای خداوندِ کریمِ دادرس             من ندارم غیرِ تو فریادرس

جز تو گو یارب بوَد کی یاورم       داوریَم بر تو شد ای داوَرم

جز به درگاهت کجا آرم پناه        تو غفوری و رحیم و پادشاه 

جای کرده مهرِ تو در جانِ من      تا روانم هست باقی در بدن

لطفِ خود شامل نَما بر حالِ من   شو زِ فعلِ زشت من یا رب رضا

گر نَماید سرکشی فرزندِ من       از غضَب رانم وِ را از خویشتن

گر وِ را خاری خَلَد اندر بدن          از محبت می بسوزد جانِ من

مهربانِ مهربانان ای خدا             گر کُنی از لطفِ خود ما را جدا

از غضب رانده گَر مادر مرا           می روم سویش زِ من گردد رضا

مهربان تر از تو گو یا رب به من     کیست برگو ای خدای ذوالکَرَم

شاهد دیگر مرا باشد نشان         قصه ی اَخوان و یوسف در جهان    

با تمام  اِستَم و جور و جفا          عفو بنمود از اخوان شد رضا

باز دارم قصه ی دیگر نشان          از عصا و اژدها اندر جهان

شد عصا ثُعبان و باطل را ربود       پیش عفوَت این چنین شد ای وَدود

قُل عِبادی گفته ی لاتَقنَطوا          غایت آمد عَفوِ تو زین گفتگو

روز آید شب شود زایل زِ نور          خور درآید برف گردید دور

خلق کردیم زِ بهرِ فضل و جود        نی بسوزانیم اندر نار و دود

گر نمائیم طاعتت از حد برون        ذرّه‌ای از مُلک تو نارد فزون

گر نمایم من گناهِ عالَمی             ذرّه‌ای از مُلک تو نارد کمی

امر فرمودی بخوانندم مرا              تا که حاجت هایشان گردد رَوا

عهد و پیمان تو را بشکسته ام       از گناهِ زشتِ خود شرمنده‌ام

رحمتِ پیوسته‌ات بنما عطا           خود تو دانی کارِ من باشد خطا

پس کجاشدرحمتِ بی منتهات      گو کجا شد شفَقَتِ بی انتهات

پسکجا شد پرده‌پوشی ای عظیم  گو کجا شد از عطایت ای رحیم

پسکجاشد آن همه لطف و کرم     گو کجا شد وعده های دَم به دَم

گو بگِریَم از گُنه یا ضیقِ قبر           یا بگریَم از مُصِرَّم یا زِ قهر

یا بگریَم من زِ نادانی خویش         یا بگریَم دستِ نَفسِ شومِ خویش

یا بگریَم آنکه مشغولندخلق          یا بگریَم هر به اعمال است غرق

خود خجالت می کشم از کارِ خویش    تو خَجل منمایم از اندازه بیش 

پیش از آنکه از تو بنمایم سوال      تو گناهان مرا کُن پایمال

جود آن باشد نریزد آبرو                نی زِ اعمالش بپرسی مو به مو

ما هم زِ اعمال خود شرمنده ایم    گرچه بد باشیم لیکن بنده ایم ...

                                               دیوان شهید صفحات 173، 174 و 175

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                           استغفار از عبادت

ما هر چه سعی و کوشش نماییم به وظایف دینی خود، از هزاران یکی نتوانیم به جای آوریم و به هر کدام از فعل خود بنگریم ناقص است جز توبه و انابه از عبادت خود نتوان عبودیتش را به جای آوردن

        باش دایم پیش او عبد و ذلیل                 نیست حاجت تا بیارم من دلیل

        شکرِ او نتوان یکی از صد هزار             ذکر و حمدش نیست در حد و شمار 

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان