عبرت گرفتن عُذَیرِ پیغمبر از یومِ حشر

عُذیر از جمله ی پیغمبران بود                   به پیشِ حق وز شایستگان بود

عبورش شد روزی بر مزاری                      بدید آنجا قبور بی شماری

به حیرت بود او مانند مجنون                     خدایا حشرِ این ها می شود چون

به حیرت شد گویا همچو زنون                  خداوندا نمایم حشر شد چون

بِخفتُ و شُد پسِ صد سال هوشیار           بِشد از امرِ حق زان خواب بیدار

نظر بِنمود دید آباد گشته                         همه قصر و سرای و باغ گشته 

حماری داشت او از باغِ انگور                    نظر کرد دید انگور، است مأمور 

شدی مبهوت با خود آن دل اَفروز               که ماتَم زِ سرِّ حق در این روز

روان شد سوی سفرِ خویش آندم              گهی شاد و گهی دل بود پُر غَم

به هر سو در پیِ تحقیق ناچار                  که تا یابد سرایِ خود دیگر بار

یکی گوید پسر دیگر برادر                        چنین آور نظر اندر روایت

عُذَیر و آن برادر همچو داود                       ندید در یک شکم آن مرد و مولود

زنَش در سن پیری گشته بود کور              نبودی ذرّه ای در چشم او نور

بدو گفت گر عُذیری کن دعایَم                   که تا از چشمِ خود من نور یابم

شناسم من تو را گوئی اگر راست             دعا بنمود نورِ چشم خود یافت

چنین باشد تو را حشر و قیامت                 ندارد گر دلَت از نَفس آفت

علی از بهرِ خود هر دَم بیندیش                 قیامت مَر تو را چون هست در پیش

                                                          دیوان شهید- صفحه 329

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                       کبر، نخوت و حرص

هرکه شد با احمد و آلَش شفیق            می شود در جنَّت با ایشان رَفیق

شُکر بِنما گر به راهِ ایزدی                      برگزیدی گر تو راهِ احمدی

دور شو از نخوت اَر داری تمیز                 شد زِ شیطان کِبر و نخوت ای عزیز

کُشته از شهوت شدند پیغمبران             حُبِّ دنیا شد زیان در آن جهان

جامه را کرد نَبی بر تَن، خدا                   غیر پوشَد می کند برخود جَفا

هر که پوشَد جامه ی کِبر و مَنی             می شود از دین و از ایمان بَری

حرص نگذارید آدم از بهشت                   گشت بیرون او از این کردارِ زشت

از حسَد گردید قابیل، مَست                  او برادر کُشت نامش گَشت پَست

ای علی رُو رَهروی بیدار باش                 گر تو مَردی زِ هَر شیطان دور باش 

                                                       دیوان شهید- صفحه 330

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                         جواب کمونیست

شد غرب به جهان که شُدَستی کمونیست            بدترین خَلقِ جهان نیز همین دستِ چپی است

شورشِ ملّتِ افغان بِنَما فکر زِ چیست                   علّت آن است که پَست است مقامِ کمونیست

کرده انکار خدا نیز همین دستِ چپی است            بدترین راه و روش هست مَرامِ کمونیست

وعده اش جمله سراب است ولی تند و قویست ضربه   دستی چو ندیدَست شدَستی کمونیست 

محرم ِخود نشِناسد عجب بُوالهوسی است           پی نبرده است به اسلام چو از بی خبری است

همچو حیوان بُودَش خوردن و خوابیدن است           باش هوشیار که این است مرامِ کمونیست

زِ تو او کار بگیرد، روشش بهره کشی است           هر چه داری زِ تو گیرد همه کارش زِ بدی است

جَد به بوزینه رسانَد نِگر این هم زِ خَری است         تف بر این فکرتِ او باد که او بی ادبی است

کاسه ی گرمتر از آش شده این کمونیست            شده دلسوزِ بشر باز همین هم زِ خری است

تخمِ ناپاک، مگر ملّت و ایران زِ تو نیست                این غلط کاریِ تو بر دیگران گو که زِ چیست 

تخمِ ناپاکِ تو، من نیز ندانم که زِ کیست                شاهدِ تخمِ تو باشد زِ هزار سیصدو بیست

مذهبِ جعفریِ ما که از آنِ تو نیست                    گورِ خود گُم بنَما مملکت اَر جای تو نیست

عاقبت رانده شوی ریشه ات از بیشرفی است       ای علی باش تو راحت که اسلام قوی است   

نقشه ات آب شود نقشه کشی کارِ تو نیست        رنج بیهوده مَکِش نمره ی ما بین شده بیست

دین اگر نیست تو را، باش به دنیا آزاد                    کوششی کن که شوَد مملکتِ تو آباد

کشتن و بَستن و تبعیدِ خودت آور یاد                     سبب از چیست که بیهوده نمایی فریاد

بهرِ صِیدی به کمَندی تو کنون چون صیّاد               حقّه بازیِ تو معلوم بوَد ای شیّاد 

تیشه بر ریشه ی خود میزنی از بَهرِ جهاد              ملّتی را زِ چه خوانی به سوی استبداد 

شد اسلام چو فیروز، بوَد ملّت شاد                      رنجِ بیهوده بَر رنجِ تو باشد چون باد

رفت سرمای زمستان و جهان شد گلعِذار              دشت و صحرا گَشت خرَّم می وَزَد بادِ بهار

روزِ طاغوت بُگذشت عدل و داد آمد به کار              دیوِ دون جای سلیمان بُود، رفتی برکنار

شد سلیمان غایب، این دیوِ دون شد برقرار            چون سلیمان آمدی این غولِ دون کردی فرار

امتحانی بود این طاغوت بر ما شد سوار                نسلِ ناپاکش بوَد صد بدتر از افعی و مار 

دشمنِ دین بُود لیکن مغربی را جیره خوار              مملکت را کرد ویران، باخت ما را در قُمار 

وقتِ سستی نیست همّت باید تو را ای هوشیار     جیره خوارانش نشسته در کمین چون گرگِ هار

اسبِ خود را چون گرفتی تو زِ دشمن، شو سوار     تا به کِی غافل نشستی دشمنت در بَرکنار

به سختی کردی قطع می دانم چنار                    ریشه های او شده ظاهر به هر کوی و کنار 

دشمنان دین و ایمان عاقبت شد سر بِدار              حق به جای خود گرفتی عدل گَشتی برقرار 

دل قوی دار که اسلام قوی می گردد                   شوکت و شأنِ اسلام فزون می گردد

ملّت آزاد یقین دور جهان می گردد                       عشرت و عیش دیگر باره عَیان می گردد

هرچه گوید همان گفته عمل می گردد                 گر روند جنگ یقین دان که ظفَر می گردد 

جامه ی کهنه به نو باز بدَل می گردد                   باد بر باغ و بهاری به عَشر می گردد

کارِ دشمن همگی رو به خطر می گردد                در عوض مذهبِ اسلام ظفَر می گردد

این قضاءُ و قدَر زِ مددِ حق می گردد                     پیرها همچون جوان تازه تر می گردد

دشمنِ دین به جهان بینِ دیگر می گردد               زِ غم و غصّه به هر کوی و کمَر می گردد

نقشه ی ملّتِ اسلام عمل می گردد                   نقشه ی دشمنِ دین نابود می گردد

دل قوی دار که اسلام قوی خواهد شد                دشمن از خوف به هر گوشه خَفی خواهد شد

باغ و بستان همه گلزار و غَنی خواهد شد           خارج از دین، به جهان خوار و دَنی خواهد شد

دشت و هامون همه از سبزه نیکو خواهد شد       خارج از دینِ خدا، بَرحذَر خواهد شد

ملّت و دولت، نیک عمل خواهد شد                    غصّه ی ما به فرَح  نیز مبدَّل خواهد شد

پیرها همچون جوان تازه تر خواهد شد                 جامه ی کهنه به نو جمله َبدَل خواهد شد

باغ و بستان شد از بادِ بهاران پر گل                    هر دَمی روی درختان بنشستند بلبل 

چون عروسان به چمن گشت هویدا سنبل           عاشقِ زار کنون نعره زنَد چون بلبل

ناله ی بانگ خروسان سحَر همچو دهُل               گویدَت خیز و گذر کن که جهانَست چو پل

باد بر بِینِ درختان شده از یادِ بهار                       سبز و خرَّم شده در باغ همه سَرو و چنار

ریش، گشت سفید و دیگر ناید از عار                  عُمر به قسمتِ خود را، چه دادَش به قُمار

تنبلی پیشه نکن غمچه مزَن همچون مار             بین رَه، من زِ تو ترسم که تو را اُفتد بار 

چون درختان به بستان تو دعا کن ذَر                   در بهاران شوَدَت باد بر نفخِ صُوَر

                               دیوان شهید- صفحات 331، 332، 333،334 و 335

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    صفات خدا 

جداست ذاتِ خدا از شئ             نبوَد چیزی جدا از وی

نه به ترتیب و عدد حَیّ                نه شده زاده ندارد رگ و پی

گفتم به تو از حقیقت و حال          و آیه ی اَلکبیر و المُتعال 

بی امرش قیامتی نشود              بی اِذنَش شیئی پیدا نشود 

آن روز همگی ساکت و صامت       از خوفِ خدا ترس قیامت

صد بار درود بر احمد و آل              و آیه ی الکبیر والمُتعال 

ذرّات همگی در ذِکرش                 تو آدمی و نکنی فِکرش

فلَک ها برپاست زِ عِشقش           افلاک زِ امرَش در گردش

گفتم به تو از حقیقت و حال           و آیه ی اَلکبیر و المُتعال 

نکنم مدحِ کسی جز احمد و آل       گفتم به تو از حقیقت و حال

شده عالَمی زِ رُخش به کمال        به دلم مَنه زِ غصّه مَلال 

گر بُرهانم است زِ ضلال                تو نَما همه رزقِ من زِ حَلال

به تو گفتم از حقیقت و حال           والله والکبیرُ والمُتعال

رسدَم زِ غیبِ تو این ندا                 که زِ قامتَش قیامتِ ما

به رَهَش اگر گَر بشَویم همگی به فِدا  چه خوش است و بَر سعادتِ ما

به تو گفتم از حقیقت و حال           والله والکبیرُ والمُتعال

باشد زِ عِلم به همه دانا                ندارد چشم اما به همه بینا

ممکن شده از واجب پیدا               ظاهر نشوَد ذاتِ خدا

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

قدرت نبوَد زِ قدرتش بالا                 قادر به همه، به همه دانا

همه شیئی زِ قدرتش سَرپا           عالَم همه در ذاتش شده لا

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

صورت نبَسته بود به رَحِم               حاضر بوَد علی آن دَم

از اِذنِ خدا امرَش جاری همه دَم      بی اِذنَش به پا نَشده عالَم

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

هر برگ فرو ریزد زِ درخت                هر کس رود به بهشت یا به کنِشت

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال  

هر شیئی چه خوب و چه زشت      هرگز بی امضای علی نگذَشت

صد بار درود بر احمد و آل               والله وَالکبیر وَ المُتعال 

هستی نبوَد جز یک ذات               ظاهر نشوَد جُز به صِفات

یک وجود و این همه آیات              همه بَرُّ و بَحر و جمله جَهات

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر وَ المُتعال  

ظاهر شود از همه اَرض و سما       گردد به عدَم نشود پیدا

پنهان زِ همه به همه پیدا              شده زِ عشق او همگی شیدا 

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

زِ پیش شده ام چو سراسیمه        همه جا پیدا، نشوَد دیده

اَگرَت شوقی زِ لِقای اوست            زِ دلت تو بِجویی ای دوست   

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر وَ المُتعال 

چون ذاتِ خدا ندارد حَد                  بوده به ازَل باشد به ابَد

شبیهُ مِثلی ندارد سَرمَد                تو بِکن زِ جستجو وَ حَمد

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

باشد محیط در همه حال               وجود با ممکن، اَمرِ مَحال

جز ذاتِ او همگی کِثرت                 کِثرت را با ذات نبوَد نسبت

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر و المُتعال 

زِ نقطه شده عالَمی به کمال         نکته است ولایتِ علی دیگر آل

عالَم همه نقش است و نِگار          همگی به امرِ خدا ناچار

صد بار درود بر احمد و آل               وَالله وَالکبیر وَ المُتعال 

                                              دیوان شهید صفحات 28, 29و 30

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                                     منزلت آدمی

روحِ خودی، خدا چو به آدم پیاده کرد              در آئینه ی جمال، خود را نظاره کرد

این بود بَهرِ سجده مَلَک را اشاره کرد             این است معنی کَرَم که به آدم پیاده کرد  

هرگز نداده است خدا رتبه به کس                 جُز آدمی که گَشت مکرَم همین و بس

شیطان شدی زِ بهرِ حسادت در این هوس       دستی زِ غیب آمد و گفتا تو رُو به پس  

جز آدمی نبود دیگر هیچ قابلی                      این است معنی کرَم به آدمی

چیزی نبود هیچ سِزا در برابری                      جبرئیل کرده است به آدم چو چاکری

بنگر چِسان بوده کمالاتِ آدمی                      این است معنی کَرَم به آدمی

آدم زنَد زِ همّت خود هِی به مرکَبَش               تا پایگاه عزّ و شرَف بین رفعتَش

آدم کجا و دیو کجا شد مقابلش                     نی عرش و فرش و لوح و قلم شد برابرش

خِلقَت شُدَست این فلَک از بهر آدمی             فرمانبَر است جمله ی اشیاء به آدمی

آدم به بَحرِ حق بنَماید شِنو بری                    افلاک آرزو کند از رتبه آدمی

لوح و قلم نکَرد به آدم برابری                        این است معنی کَرَم به آدمی  

جایی که حق شود معرِّف به آدمی               جمع است جمله ی نیکی به آدمی

آدم نموده است به خداوند همدَمی               اُف بر تو ای بشر زِ چه شکر نعم کنی

تو آدمی، تو جامِ جَمی، قدرِ خودشناس          با این مقام بود سوره ای زِ ناس

تا کی بدین مقام بدرگاه، ناسپاس                 کفرانِ این نِعَم شود اَسفَل زِ سافِلین

بوبکر با عمَر بنگر تا چِسان نمود                    جای علی نشست بَسی ادّعا نمود  

دانم زِ جهلِ خویش به خود او جفا نمود           کفران نمود گشت اَسفَل زِ سافلین

شد زین تجاوزات معاویه، خیره سر                زین ماجرای شوم بسی خون شدی هدَر

شد از یزید، آلِ محمّد چو دَربه در                   کفران این نعَم شده اَسفل زِ سافلین

هر کس شکست مرزِ خدا را در این زمین         عاقِّ پیَمبر است که گردد زِ ظالِمین  

دینِ محمّد است چو خور اندر این زمین           گشته مخالفین به یقین جزءِ ظالِمین

کفرانِ نعمت است یقین ضیقِ زندگی             ننگ است ای بشر نَنمایی تو بندگی

حیف است آدمی به اسیری و بردگی             گر آدمی زِ حسین تو آموز آزادگی

تا کِی به حرص و آز نمایی دوندگی                مردن هزار مرتبه بهتر زِ زندگی

سرمایه رفته است دَمی فکرِ خود نما             دِینِ خدا و خَلقِ خدا را اَدا نما  

هم روزه و نمازِ خودت را ادا نما                      کردی جفا و ظلم، هم اکنون وفا نما

سازش مَکن به دشمنِ خود چون بوَد دَغا         رأس حسین جدای نمودند از قَفا

هرگز تو دیده ای که خوارج کنَد وَفا                  چندین نشین به بَحرِ تفکّر شِنو نما

تا چند کرده ای تو به نفسِ خودی جَفا             ترسم زِ غافلی بشَوی جزءِ ظالِمین

خود را زِ بَهرِ دین و خدا آشنا نَما                     آماده شو، حقِّ خودت ادّعا نما

از کارِ زشتِ خویش خودت را جدا نما               وانگه جَنان و حور زِ حق ادّعا نما 

این غافلان ستم نموده و عادت نموده اند         ناموس و مال و مذهب ما را ربوده اند

هر ناکسی که کافرِ محض است ستوده اند      بر مومنین خنده ی با فَرّ نموده اند

سرها را بریده‌اند به رَه همچو گوسفند             اندر عوَض نموده به ماها چو ریشخند

دنیا گرفته اند به مانند آن کمَند                      مومن شده زِ سختیِ ظالم همه به بند 

فسق و فجور بین به چِسان داده شد رواج       حقِّ توحُّش است به مغرب دهیم باج

دل، خوش نموده ایم که داریم تخت و تاج         ترسم به روز حَشر شویم جزءِ ظالِمین 

کردم در این میانه یکی استخاره ای                لازم بود که بر تو نمایم اشاره ای

وَز جور و وَز ستم می نمایم چو ناله ای           ضَحّاک را مُقابله باشد به کاوه ای

ترسم به روزِ حشر شویم جزءِ ظالِمین             این است معنی اَسفل زِ سافِلین

این گرگِ پست بین به چسان ادّعا کنَد            ظلم و ستم نموده و خود را رضا کنَد

بر ملّت صَغیر و کبیر او جَفا کند                      ناموس و مال و ملّتِ ما را رها کنَد

ای دون صفت به چسان گفتنَت آدمی             با این صفاتِ پست، چِسان گو مکرَّمی

ناموسِ خویش داد که دِینَش اَدا کنَد               هم جیب شرق و غرب بسی پُرطلا کند

این بت پرست بین که به ملّت چه ها کنَد        با دوست دشمنی و به دشمن وفا کند

ای دون صفت، زِ چه رو ادّعا کنی                  جا دارد این که سلطنت را رها کنی

گر زین میان قیامی به پا کنیم                       دِینِ خدا و ملّت ایران اَدا کنیم

باید در این میانه سر و تن فَدا کنیم                مردیِ خویش در پسِ آن ادّعا کنیم 

از این صفت، توان به تو گفتن که آدمی            تا حَشر و نَشر نزدِ خلایق مکرَّمی

گر متّحد شویم بت و بُتخانه بشکنیم              ما وارثِ نَصر و مِنَ الله  زِ پَرچمیم

تا کی به انتظار نشینیم کاهلیم                    دشمن کَمین نموده سبب چیست غافلیم 

از این صفاتِ پست تو خود بین که کاهلیم       دشمن کَمین نموده سبب چیست غافلیم

                                                             دیوان شهید- صفحات 8، 9 و 10

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان