تاب هجران (20)

عَدَم بودیم ولی در عِلم باقی              به پیشِ ذاتِ حق ما جمله فانی

زِ صورت بگذریم آریم مثالی                 زِ ظلمت جانبِ ایزد روانیم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو رَحمت پیش بودی شد عیان خلق    به خلقت گشت پیدا جامه و دلق

زِ نیکی و بدی بسیار شد فرق             هر آنکس جامه بَد پوشد شود غرق

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو کُشته گشت هابیل باشد از زن       به طشتِ زَر سرِ یحیی شد از زن

حسن را زهر دادن بود از زن                حسین شد کُشته دانم بود از زن

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

اگر خواهی دهم کافر نشانَت               هر آنکس می کند کفرانِ نعمت

دهم بر مومنان من این بشارت             علی و آلِ او شد در اشارت

زِ گلّه رفت بیرون گوسفندی                 دوید اندر پیشِ موسی به چندی

ترحّم کرد و شفقت بر وی                   بگفت با وی مرا در رنج فکندی!

به موسی گفت گبری بهرِ پندار            مرا شد از خداییِ تو بس عار

ولی کردی برایش لطفِ بسیار              بِرَه آمد که جان دادی به دادار

به یک جا چهار زن باهم مکالم              زنِ فرعون و دیگر هست مریم

خدیجه و دخترش زهراست باهم           شوَد ضامن به حشر و نَشر دانم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

رضا کن گر نمودی غیبتِ کس               بپوش این جامه گفتم وَ زین پس

زنا بهتر زِ غیبت، از خدا ترس                 زِ غیبت بدتر آمد تهمتِ کس

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مکن خلوت زِ من بشنو تو با زن              خدا گوید بگویم این سخن من

کُند شیطان وسواست به هر دَم            گُنه آلوده گردی ای مَهِ من

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

لواطه شد گناهی نیز اعظم                  وزان گردید شهرِ لوط درهم

شوَد نعمت زِ کفرانِ خدا کم                  ادب مَر ساحران را کرد ایمن

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دهی صدقه چو می گردد بلا دور            زِ غیظِ صدقه شیطان می شود کور

زِ وسعت زندگانی ات شود جور              بلا گردانِ گور و نفخه ی صور

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران ...

                                                     دیوان شهید- صفحات 144 و 145

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                  تاب هجران (19)

بوَد کا، کَربلاها از هلاکت                     زِ یاء، باشد یزید اندر اشارت

زِ عین باشد عطش وَز صاد صبر است     حسین است این حسین اندر روایت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد ح بابِ مولا حجّتِ عصر                    زِ میم نامش محمد است بی قصر

بوَد عین اَش علی جد است بی کسر     زِ سین سیّد زِ قاف است قائمِ دهر

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بگیرد انتقامِ خونِ جدّش                       مطیع گردد همه عالم به دینَش

هر آنکس مومن آمد خوش بِحالش          زِ دشمن راس ها آید چو بارَش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زِ مردم مشورت کن حیله در جنگ           مبادا کارِ فردایت شود تنگ

به خَلق و با خدایت باش یک رنگ           که عمرت شیشه باشد شد اَجَل سنگ

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نی اَم نومید با این جُرمِ بسیار               خور آمد برف نبوَد دیگرش تاب

پلیدی نبود مبّدَل چو از آب                    ببخشاید مرا چون شدم خوار

به هر دُوری پیغمبر شد زِ امّت               لسانِ قومِ خود کردَست صحبت

بهاء الله که شیرازی است، ملّت!           لِسان را از کجا کردَست سرقت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو مهدی قاطعِ هر دین و برهان            نماید در زمین هم عدل و احسان

شوَد دنیا بمانندِ گلستان                      بوَد احکامِ او بر خَلق یکسان

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران...

                                                     دیوان شهید- صفحات 142 و 143

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                    تاب هجران (18)

نگر بر سامری ای مردِ دیندار                چسان بین نفس، او را کرد وادار

زِ خاکِ زیر پای اسبِ جبریل                 به گاوی زد صدایش رفت یک میل

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو زد بر گاو و زَر آنگه صدا داد              چو کردند سجده، ایمان رفت بر باد

به هارون کرد موسی بانگ و فریاد         چو کردی غفلت، ایمان رفت بر باد

زِ نفرین کردنِ موسی ابن عمران           زِ تَب شد سامری چون حبه بریان

هر آنکس مَس نمودش گَشت نالان       چو او تَب می گرفت می گشت گریان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زنی بر عابدی شب گشت نازل             زنا کرد چونکه نفسَش گشت مایل

به سائل داد نان، جان را به داور            ببخشیدش خدایِ فردِ غافر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

یقین عاقل به دنیا دل نبندد                  به هر بادی زِ جایِ خود نجنبد

نما کاری که حق آن را پسندد               مباد شیطان زِ کار تو بخندد

به نفسِ شوم دائم در نبردم                 کنون بنگر در این عالم چه کردم

بخربارِ گناه و جرم بسیار                      تعارف نزدِ حق جز این نبردم

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هر آنکس پشت کرد از امرِ یزدان            نبیند رویِ خوش هرگز زِ دوران

به محشر حشر گردد کور و حیران          علاجِ درد او را نیست درمان

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                      دیوان شهید-صفحه 142

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      تاب هجران (17)

هر آن عبدی که از مولا گریزد                به دست خویش خون خویش ریزد

که باید خاکِ ره بر سر بریزد                 چو اینسان بنده آسایش نبیند

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو زنبورِ عسل گِردِ هم آییم                 نمازی بهرِ حق بر پا نماییم

زِ غفلت خواب را یکسو نماییم               زِ بد مستی کمی هوشیار آییم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

زنَد آدم برَخش از عیرَش حَی                بدین سان تا کند هر عالمی طی

هر آنکس در اَلَست خوردَست زین می   به هر دَم هستی اش می آید از پی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هر آن را قطره ای زان مِی چشاندند      بنایِ اولش را خوش نهادند

هر او را عقل و هوش و گوش دادند       جهان و عفّت و ناموس دادند

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

سه چیز اعظم بوَد اندر روایت               اگر خواهی زِ من بشنو حکایت

بوَد کید زن و از عرش خلقت                 بسویِ احمد است ای پاک طینت

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نداری اَر گذشت از خویش و مردم          شود نامت میان مردمان گم

گنه نبوَد شوَم مغرور بر خویش              زِ کبر آید رهِ ابلیس در پیش

کنم شکرت در این حال از کم و بیش      بوَد کارِ جهان هم نوش و هم نیش

ریاکاری کنی در پیشِ مردم                  شود نامت یقین اندر جهان گم

بوَد این ریشِ تو بهرِ خَران دُم                حماری! ناخنت دانم بوَد سُم

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

برائت را اگر بسم الله بودی                  به دوزخ هیچ کس را ره نبودی

زِ رحمت جمله را بخشوده بودی            دیگر نیک و بدی یکسان نمودی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                     دیوان شهید-صفحات 141 و 142

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      تاب هجران (16)

شدی جرجیس دانم زنده از حق          وِرا کُشتند احیا شد زِ ناحق

که حجّت بود از دانای مشتق              که او شَه بود و مردم جمله احمق

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نیکویی را حقیر و کم تو بشمار            گناهِ کم شاید هست بسیار

نباشی از قضایِ حق خبردار                بوَد رَه دور جانا توشه بردار

دهد روزی، به یَلها در زمانه                 که صد دانا در آن حیران بمانه

سبب را سبب باشد بهانه                  و اگر نه حق رساند آب و دانه

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شنو تو قصه زِ اصحاب از کهف              که خفتند سیصد و نه سال در وصف

اگر در این سخن داری دیگر حرف         بخوان تو سوره ی قرآن در کهف

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

ابراهیم خواست از نَشرِ قیامت             مگر ندهد دلِ پاکَت شهادت

بگفت هستم خدایا در صداقت             ولی خواهم در این دنیا بشارت

خدا گُفتا بگیر از چار مرغان                  بِکُش باهم بکوب مانندِ سوهان

چنین کرد و ندا کرد زِ اذنِ یزدان            شدند پیوسته و کردند طیران

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دیگر بار آورم از کهف یاری                   مشهورند شاید تو بدانی

وفا کرد آن سگِ کهف از غلامی            بِجنّت جاگزین شد جاودانی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دیگر باره به جرجیسَم سلامی            که کُشتند هفت بارَش، یافت جانی

شُعیب آمد مرا یاد از کلامی                سه بارَش حق زِ گریه چشم دادی

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

شنیدی قصه ی یوسف زِ عفّت            بدان جاء و مقام و غَرُّ و رفعت

زُلیخا خواند او را بهرِ شهوت                چِسان بین از خدا نَنمود غفلت

جدا از غم دلم هرگز نگردد                  جهان با نعمتَش کامی نَیَرزَد

جراحت ها زَدم اندر دلِ خود                که بیدارش کنم بر خود بگرید

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                    دیوان شهید-صفحات 139 و 140

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان