عدالت و داوری خدا یوم حشر

کرد موسی روزی از داور سئوال            کن خدایا عدلِ خود را آشکار

امر شد از جانبِ پروردگار                     در کنار چشمه ای گیرد قرار

شد روان موسی زِ امرِ کردگار               تا ببیند عدلِ حق را آشکار

بود اندر سِیر و دید آمد زِ دور                 کرد سواری جانبِ چشمه عبور

کیسه ی او ماند زِ آنجا رفت زود            دیگری آمد بدید و زَر ربود

در پسِ آن پیری خار دوش                    در رسید اما به صد آه و فسوس

آن سواره ناگهان برگشت و باز              تا که یابد کیسه ی زَرَش برگ و ساز

در تجسّس شد ولی زرها ندید             جز همان پیری که آنجا آمد پدید

گفت زرها را چه کردی بازگو                 تا رها گردی زِ چنگم ای عمو

گفت هرگز زان ندارم من خبر                من ندیدم هیچ از زرها اثر

شد میان آن دو مرد جنگ و ستیز          پیر را کُشت و وزان جا رفت تیز

گفت یا رب سرِّ این رازِ خفی                فاش بنمایی دلم گردد قوی

گفت اولی زر نهاده روی دشت             دومی برداشت از آنجا گذشت

آنکه زَر را برد زِ میراثِ پدر                     صاحبِ زر را بُدی او کارگر

بود مدیونش بدین مقدار زَر                   هیچ کس جز من نشد از وی خبر

سر جدا کرد آن سوار این پیر را              بود عدل و داد آن باشد به جا

کُشته بودی پیر این را چون پدر             خونِ او با بابِ او شد سر به سر

حشرِ من این گونه باشد بر بشر            تا بدانی کار و عدلِ دادگر

ای علی دایم تو در اندیشه باش            عیبِ مردم را مکن بر خَلق فاش

                                                      دیوان شهید- صفحه 308

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان

                                      تاب هجران (21)

تناسخ باطل است ای مردِ هوشیار           جدا هر نفس باشد اندَر این دار

یکی در صد کجا گردد پدیدار                    مَثَل آوَردمَت گردی تو بیدار

مرا هرگز سر و سامان نباشد                  جهان در پیشِ من چون خاک باشد

زِ بحرِ دوست درمانم نباشد                    دَمی بی عشق بر من جان نباشد

سلیمان یافت از حق پادشاهی               جلال و حکمت و هم نیک نامی

بوَد نامَش به پا تا دهر باقی                    که بر جاه و جلالِ خود نَنالی

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                    تو خود دانی ندارم تابِ هجران

هر آن بر کَف به جز حق سائِل آید            خدا صد دَرزِ فقرش وا نماید

سئوال جز درگهِ حق را نشاید                 بخوانش تا دری رویت گشاید

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

غمِ دنیا چو بارانی ببارد                         چو طفلی در فراغِ مادر آرد

جَرَع اندَر جوانی در بَر آید                       به پیری در وَجَع عُمری سر آید

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

مقرّم بر خدا، احمد هم عترت                 نکیر و منکر و روزِ قیامت

صراط و دوزخ و دیگر زِ جنّت                    نماز و روزه و حجّ و شریعت

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

عُزَیر آن پاکمردِ حیِّ قهار                       به صد سال او نشُد از خواب بیدار

چو از خوابِ گران گردید هوشیار             حِمارش زنده گشت و سالِمَش بار

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نباشَد ذاتِ حق را هیچ تغییر                 نباشد بهرِ ذاتَش هیچ تصویر

زِ پیداییِ خود پنهان بگردید                    به دستِ او بوَد هر گونه تدبیر

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

احد آمد ظهورَش بهرِ واحد                    شدی هر شیء گواهِ ذاتِ واحد

گیاه و برگ و میوه فرد آمد                    دو اشیاء بهرِ هم هرگز نیامد

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

بوَد الله جمعِ اسمِ حسنی                    بوَد این نام در هر شیء هویدا

نما عادت زبان بر ذکرِ الله                      کلامی در جهان زین نیست بِالله

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

درود و صد سلامم بهرِ احمد                  دیگر بر آلِ او آلِ خداوند

روا گردد تو را حاجت زِ سَرمد                 دو صد صلوات بَرگو بر محمد

ندارد نورِ خود را دیده ها تاب                  زِ وَجهِ حق شود این ملک نایاب

زِ اسمِ او فَلَک ها هست در تاب             زِ غفلت مست باشی یا که در خواب

زِ بسم الله نویسم نامِ یزدان                 تو خود دانی ندارم تابِ هجران

کسی کو رَه ندارد در شریعت               چه سان رَه داده اَندَش در طریقت

اگر خواهم تو را گویم حقیقت                رَهِ صوفی بِنِه کردم نصیحت

قَلَندَر از جهان باشد مجرّد                    جهان پیشش پرِ کاهی نیَرزَد

تو را باشد مُرید و جاه و شوکت             تو را دکّان بوَد بهرِ ریاست

                                                      دیوان شهید-صفحات 145 و 146

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان