تاب هجران (5)
بیا با حق نمائیم جمله سازش ابابیل لشگری شد از برایش
زِ سنگِ گِل چو گَر کان کرده نالش بِهم غلتید هم فیل و سوارش
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
بشر بهرِ ادب سلطان بگردید عَزازیل از منیّت خوار گردید
انا الله، موسی اندر طور بشنید حبیبِ حق به قوسین، نورِ حق دید
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
قمر شَق شد زِ انگشت پیغمبر ملخ شد لشگری از بهرِ داور
گرفت او خاصیت دانم زِ خنجر خلیلی را گلستان گشت آذر
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
هویدا گشت اشیا بهرِ آدم بهشت و دوزخ آمد بهر آدم
ملائک سجده کردند بهرِ آدم خُور و ماه تابان گشت بهرِ آدم
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
هزاران سال دانم قبل از آدم علی بربست دستِ دیوِ اعظم
به هر دوری رجوع کرد تا نجاتم علی دستش گشود و رستم از غم
علی قبل از تولد گشت یاور به سلمان دشتِ ارژنگ ای برادر
در آن درماندگی از شیرِ قاهر چو خواندی ناگه اسم حیِّ داور
فروماند فاطمه آن مامِ حیدر زِ شیری قبل از آنکه زاید حیدر
علی آنجا به مادر گشت یاور به هنگامِ صغیری بود مادر
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
پیغمبر شد به امرِ حق به معراج علی را از خدا باشد پسر تاج
دهم جانان، جانم را به تاراج علی گیرد زِ شاهانِ جهان باج
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
علی باشد به هر کاری چو قادر علی بشناس، رُو بَر سوی داور
تو شو در بحرِ مواجّش شنو بر علی شد ساقی اندر حوضِ کوثر
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
زِ عرش و فرش جوهر حق کشیده علی و آلِ او را آفریده
به عالم همچو احمد کس ندیده زِ نورِ خود خدایش آفریده
زِ بسم اله نویسم نام یزدان تو خود دانی ندارم تابِ هجران
ذکریا گفت ربِّ لا تَذَرنی در آن هنگام ضعیف و ناتوانی
حق اش بخشید یحیی ار بدانی کنون این ذکر وردِ خود نمایی...
دیوان شهید-صفحات 123و 124
توسط : شهید علی طاهریان