معراج پیامبر

نزول کرد جبرئیل زِ اذنِ پروردگار                       بهرِ رسول کِبار زِ بهرِ دارِ جلال

زِ بهرِ مهمانی اش خدا به معراج خواند              بود زِ پی جبرئیل به جانبِ حق روان

فرشته از حد فزون که نامَد اندر شمار              ندیده هرگز کسی نه بیندش روزگار

سوار شد بر براق به فرُّ و جاه و جلال               ندیده هرگز کسی چنین شکوه و کمال

به سدرةُ المنتهی شد به طُرَقوا شد روان          تاج شهی بر سرش، نورفشان شد جهان

در پسِ آن شد به پیش، پرده زِ نور و جلال          ماند فرو جبرئیل نمود از وی سوال

چه شد فرُ و زیب تو به من بگو زین مقال           تو بوده ای پیکِ حق، مانده شدی گو تو حال

گفت اگر برپرم زین قدمی بیشتر                     غیرتِ حق سوزَدم جمله ی این بال و پر

رفت رسول خدا به درگهِ ذوالجلال                    به اذنِ پروردگار تا که رسد بر کمال

دید عجایب بسی در پسِ چندین حجاب            بود چو حیران و دنگ، در آمد از حق خِطاب

که یا حبیبی بیا، شد زِ خدایش عتاب                کنون به اذنم بده هر آنچه گویم جواب

چو گوش دادی فرا، شنید صوت علی               شد به تعجب فزون، وزان خطابِ جَلی

حق زِ لسانِ علی به گفتگو آمدی                    کفوِ علی در جهان به جز نبی نامدی

بهرِ خطابی زِ حق، هزارها سال پیش               سال چه باشد بگو سرعتش از نور بیش

بهرِ عتاب و خطاب هزارها سدرة پیش              برفت زِ تن سال به بیش، نیست چو دستور بیش

این رهِ نیک و شرف، عشق یقین طی کند         عقل در این جایگه، زِ خوف خون قِی کند

عقل به کُنجی خزید عقل در آن پا نهاد              عقل بوَد پیشِ حق چو پشّه ای پیشِ باد

گشت به حیرت فرو، نَیاید اندر بیان                  چه گویمت زین سخن چگونه بود و چه سان

دید عجایب بسی در پسِ نور و حجاب               با همه ی غیرتش، شدی در پیچ و تاب

به ناگه آمد زِ غیب، دستِ خدا آشکار               به رویِ کتفِ نبی نمود آن دَم قرار

لذتِ آن دست بود فزون زِ کون و مکان               فیضِ خدا بین چه سان، بوده بر دوستان

خدای را دست نیست، کُنَد ایجادِ دست            زبان ندارد خدا سخنورِ نیک هست

نبود آنجا زمان، ندارد آنجا مکان                        تو درگذر از زمان تو درگذر از مکان

به فوق و تحت و یمین، نورِ عَلی نور بود            زِ بِیت آنجا دِگر، عقل و خِرد دور بود

داد شهادت به حق پیمبرِ نیک نام                    زِ حق سلامش رسید لذتِ فیضِ کلام

سلامِ دیگر نمود حق زِ بَرِ مومنان                     نبود و نَبوَد یقین، نعمتی بهتر از آن

در پسِ آن شد زِ غیب، سیب به خوانش عیان     زِ بهرِ ختمِ رسُل، آن شهِ کون و مکان

قِسمی از آن سیب خورد پیمبرِ انس و جان        زِ نطفه اش فاطمه زِ غیب گشتی عیان

حوریِ انسیه بود، یگانه دختِ رسول                 هم کفوِ او در جهان به جز علی کس نبود

پیمبرِ نیک نام به کعبه شد اندرون                   تا که نماید بُتان به اذنِ حق سرنگون

در پِیِ او بُد روان چون علیِ ذوالفنون                هر که کند اعتراض، در دو جهان است زبون

پای به دوشِ نبی علیِّ عالی نهاد                   جایگه دستِ حق، یقین علی پا نهاد

لذتِ آن پا بوَد لذتِ دستِ خدا                         عقلِ بشر قاصر است بدانم از ماجرا

بود بهانه یقین، شکستنِ آن بتان                    خواست خدا آشکار، شود به پیر و جوان

بعد چو شد آشکار منزلتِ آن کِبار                    هر آن شود دشمنش، نار مَر او راست جای

شکرِ نعم گَر کنی تو تا به روزِ شمار                 شُکرِ یکی نعمتش، فکرِ دَهی از هِزار

با همه ی عزُّ و شأن، وِی را نشناختند              به حیله و مکر و فن، کارِ وِ را ساختند

سرش به محرابِ حق چگونه بشکافتند             دِگر به فرزندِ وی اسب چه سان تاختند

آن بدنِ نازنین چو برگِ گُل ساختند                  عاقبت از کفرِ خود، کیفرِ خود یافتند

لیک دلِ خواهرش، چو اخگری ساختند              زِ بهرِ دنیای شوم قمارها باختند

نعمتِ حق را زِ جهل، لحظه ای نشناختند          به جای اطلس چه سان کهنه قبا بافتند

من که زِ عشقِ رُخش، سوختم و ساختم          هر چه زِ خود داشتم دین و دلم باختم

بود مرا تا نفَس به سوی حق تاختم                 جان و دل و دینِ خود به سوی او باختم

این دلِ سوزانِ خود چو کوره ای تافتم               تا به دلِ تارِ خود عکسِ رُخش یافتم

 

                                                               دیوان شهید-صفحات 73و 74و 75

 







نظرات دیدگاه شما