گله از دنیا
با جهانِ بی وفا بَرگو بسازم تا بِکی اندر این دیرِ بلا برگو بمانم تا بِکی
اشک ریزانم چو ابری، گو بمانم تا بکی حقّه ها دیدم زِ مردم، حقه بازی تا بکی
اختیارِ خویش را بر نَفس دادن تا بکی شبهه و ظلم و ستم از دَهر دیدن تا بکی
عدل و انصافُ مروّت رخت بستن تا بکی در بلاء و در مصیبت صبر کردن تا بکی
این جهان را رنگ اندر رنگ دیدن تا بکی طعنه ها از دشمنانِ دین شنیدن تا بکی
بهرِ این دنیای دون در رنج بودن تا بکی مالِ ایتام و ضعیفان را ربودن تا بکی
ناله و فریادِ مظلومان را شنیدن تا بکی اندرین ظُلمات شب درماندگی ها تا بکی
حقِّ مظلومان زِ ظالم ناگرفتن تا بکی انتظارِ مهدی موعود بردن تا بکی
شمع را پروانه بودن، سوختنِ پَر تا بکی ناله و افغان و زاری ها شنیدن تا بکی
این علی عشقِ تو دارد نامُرادی تا بکی همچو پروانه بسوزد، سوزش جان تا بکی
دیوان شهید-صفحه 95
توسط : شهید علی طاهریان